tag:blogger.com,1999:blog-72877632339983247492023-11-16T03:17:35.162-08:00जगण्याशी गट्टी !Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-63148806716669428022015-01-01T21:38:00.003-08:002015-01-03T05:28:28.972-08:00रंगं भरणारी माणसं..... :)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWuPFxkCoabFIdOfZEXPfVsVNf1dAUz9XArDMyPgpO3GRa-b5b5VIo7m4f_NZ52TgzIxNAbyDxWrAcbyyzJVMRgvlMaKLyMx4iMKZZctF54EGsWC7ivjlatzsOEILu6mrPGe5Z2Pzlcw/s1600/Happy+new+yr+2015+LR.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWuPFxkCoabFIdOfZEXPfVsVNf1dAUz9XArDMyPgpO3GRa-b5b5VIo7m4f_NZ52TgzIxNAbyDxWrAcbyyzJVMRgvlMaKLyMx4iMKZZctF54EGsWC7ivjlatzsOEILu6mrPGe5Z2Pzlcw/s1600/Happy+new+yr+2015+LR.jpg" height="210" width="400" /></a></div>
<br />
माझी खात्री आहे की आपल्या आजुबाजुची आणि विविध कारणांमुळे संपर्कात आलेली माणसं आपल्याला घडवत असतात, समृद्ध करत असतात! ही सर्व मंडळी आपल्यावर विश्वास ठेवतात, आपल्याला संधी देतात म्हणून आपण काहीतरी करू शकतो.. नवीन उमेद देणारी ही माणसं असतात म्हणुन अनेक बर्या वाईट प्रसंगांवर, लहान मोठ्या पराभवांवर आपण मात करतो... मग नाती रक्ताची आहेत की जोडलेली हा मुद्दा गौण होतो.. या फोटो मधल्या आणि त्या बाहेरच्या अनेक लोकांनी मला खूप भरभरून दिलय... काहींच्या लेखनातून, विचारांमधून, काहींच्या मार्गदर्शनातून, काहींच्या सहवासातून, वागणुकीतून, निखळ प्रेमातून, काहींशी झालेल्या संवादातून; ते conviction नी करत असलेल्या त्यांच्या कामातून तर काहींच्या मैत्रीतून मी सतत काहीतरी घेत आल्ये.. जग जर 'देणारे' आणि 'घेणारे' अशा दोन प्रकारच्या माणसांचे बनलेले असेल तर मी नक्कीच घेणार्यांमधे येते... कधीतरी आपल्या कामातून माझी वर्णी 'देणार्यांमधे' लागावी अशी इच्छा आहे... पण तोवर माझं जगणं तुमच्या प्रेमानी, मायेनी, सोबतीनी समृद्ध करणार्या, त्यात विविध रंगं भरणार्या तुम्हा सर्वांना नवीन वर्षाच्या खूप खूप शुभेच्छा... :D<br />
<br /></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-12457186792978376522014-12-26T04:34:00.002-08:002014-12-26T05:07:42.258-08:00... कुछ तो बनने दो माँ! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
उछल कुद करने दो मुझे<br />
ना बंधन में बांधो मुझे माँ...<br />
<br />
<div class="text_exposed_show">
माँ, छुटकी की माँ कहेती है,<br />
छुटकी बड़ी होके डाक्टर बनेगी !<br />
मुझेभी तो पढ़नेदो माँ..<br />
डाक्टर ना सही, कुछ तो बनने दो माँ!<br />
<br />
मैने अक्सर देखा है सारा समय तुम्हे रसोई में बिताते हुए..<br />
माँ, लेकिन स्कुल में तो मैने चार्ट पर देखा है..<br />
टीचर, इंजिनियर, डाक्टर, परिचारिका लड़कियोको बनते हुए!<br />
क्या यह लड़किया सिर्फ़ चार्ट पर दिखती है माँ??<br />
.<br />
.<br />
.<br />
मुझेभी तो पढ़ने दो माँ..<br />
डाक्टर ना सही; कुछ तो बनने दो माँ!<br />
<br />
- रसिका</div>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-16659718080519366062014-12-23T06:02:00.001-08:002014-12-23T06:06:31.300-08:00बेरजा वजाबाक्या गुणाकार अन् भागाकार!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="text_exposed_show">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5sBbRAU0tB4hkAnfvtwLXiu9v3zvaLSe5Z_LCZE5MLYmfXcAWM5jdNIYhFwXNUU3kPR7me-cRn718-ktvrufpz-LbjX6zF7NknicsseGsRNpKJ2lC3aEAOwKVIEjIP6MgzU3aZ8QpAw/s1600/00220015+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5sBbRAU0tB4hkAnfvtwLXiu9v3zvaLSe5Z_LCZE5MLYmfXcAWM5jdNIYhFwXNUU3kPR7me-cRn718-ktvrufpz-LbjX6zF7NknicsseGsRNpKJ2lC3aEAOwKVIEjIP6MgzU3aZ8QpAw/s1600/00220015+copy.jpg" height="265" width="400" /></a></td></tr>
<tr align="left"><td class="tr-caption"><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">काही हिशोब सुस्पष्ट अन् ताजे </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">तर काही धुसर मागे सोडलेले... </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">काहींचे अस्तित्व जगाला दिसणारे</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">तर काहींचे ठसे मनावर उमटलेले...</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">- रसिका</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-23596096628932012014-12-23T05:55:00.002-08:002014-12-26T05:08:51.446-08:00Generation Gap!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">''You are the sweetest person I have ever met !''</span> असं एका १५ वर्षाच्या
ओळखीच्या मुलीनी तिच्या एका मित्रासाठी फेसबूक वर लिहिलेल वाचलं आज!
दोघांनी एकमेकांबरोबरचे फोटो प्रोफाइल फोटो म्हणून ठेवल्येत. कमाल आहे!
यांच्या वयाचे असताना आपण इतके बिनधास्त नव्हतो! गोष्टी खूप सोप्प्या
झाल्येत या जेनरेशन साठी! माझ्या आणि माझ्या आई बाबांच्या पिढीतली
<span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Generation Gap</span> स्वभावीक आहे.. पण माझ्याहून केवळ १० एक वर्ष लहान असलेल्या
मुलांच्या आणि माझ्या पिढीमधे इतका फरक पडावा?? कुणाविषयी तरी स्वाभाविक <span class="text_exposed_show">आकर्षण
वाटण्याच्या वयात असलेली ती मुलगी; ते आकर्षण इतक्या बिनधास्त जग जाहीर
करत्ये याच आश्चर्य वाटत... कदाचित या गोष्टी इतक्या गंभीरपणे घेण्याच्या
नसाव्यात त्यांच्या दृष्टीनी.. पण म्हणजे चांगल्या वाईटाच्या संकल्पनाच
बदलत चाल्ल्येत का? की विचार परिपक्व होण्याची वाट न पाहाता या गोष्टींमधे
पडणं हे " कूsssल " वाटतं यांना? नवीन पिढीला ( असं त्यांना संबोधताना खरच
खूप त्रास होतो आतून ;) ) दोष द्यायचा हेतू अजिबातच नाहीये पण ही मानसिकता समजून घ्यायचा प्रयत्न आहे! :)</span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-42430891545067728902014-12-23T05:52:00.003-08:002014-12-26T05:10:19.824-08:00चलो बात करो !!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
सब यहां दुख़ी है साले<br />
खुश रेहेनेका बस ढोंग है करते!<br />
मन में एक बात है छुपी, <br />
जो खाये जा रही है अंदर ही अंदर..<br />
नहीं! उसे बयान नहीं करेंगे लेकीन!<span class="text_exposed_show"><br /> अभिमान जो हमारी टांग अडाता है!</span><br />
<div class="text_exposed_show">
प्यार करते हो, याद करते हो, तो बताते क्यूँ नहीं?<br />
प्रेम तुम्हारा जताते क्यूँ नहीं?<br />
है भी कोई अनबन तो उसे मिटाओ... <br />
उलझे हुए रिश्तों को सुलझाओ!<br />
<br />
जिंदगी इतनी छोटी है की<br />
कब गुजर जाएगी पता भी न चलेगा<br />
और तूम फिर भी वहीं पाओगे खुद को<br />
उसी मोड़ पर!! मकड़ी के जाल में फसें हुए!!<br />
रिश्तो को सुलझाने में नाकामयाब!!<br />
.<br />
.<br />
.<br />
नहीं चाहते हो ये अगर,<br />
तो फिर उठो! चलो बात करो!!<br />
<br />
- रसिका</div>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-19482225038960171682014-11-07T04:49:00.001-08:002014-11-07T20:51:45.761-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
फिर समेटना, फिर बिखरना..<br />
बिखरे हुए टुकड़ो को समेटकर, एक नयीं तस्वीर बनाना..<br />
और फिर एक दिन उसी तस्वीर को तोडकर कुछ नयी पेहेचान बनाना..<br />
बार बार टुटकर जुडना क्या यही है जिंदगी ?<br />
<br />
<div class="text_exposed_show">
कब कहा कौनसा टुकडा क्या रंग दिखायें किसे है पता...<br />
कब कहा कौनसा रिश्ता जुड जायें; या फिर टूंट जायें किसे है खबर!<br />
<br />
टुकडों में बटें रिश्तें... माँ, बाप, भाई, बहन, दोस्त, गुरु, साथी...<br />
हर एक का अपना चेहेरा, अपना स्वभाव..<br />
रिश्ता निभाने की अपनी अपनी अदा..<br />
बदलते टुकड़े ना जाने कौनसी नयी मंज़िल दिखायें<br />
या फिर एक नयी उलझन में डालदें ?<br />
<br />
इस टुकड़ो में बटीं जिंदगी को सलाम!!<br />
<br />
-रसिका</div>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-35009415023714141812014-10-15T03:49:00.002-07:002014-10-15T04:18:53.474-07:00दिवस आजचा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
निळ्या शाईच्या कौतुकाचा<br />
सेल्फीज च्या पोस्ट्सचा<br />
शिक्षकांच्या ड्युटीचा<span class="text_exposed_show"><br /> पोलिसांवरच्या ताणाचा<br /> कार्यकत्यांच्या लगबगीचा<br /> उमेदवारांच्या धाकधुकीचा<br /> जागृतांच्या कर्तव्याधिकाराचा<br /> अलिप्तांच्या सुट्टीचा<br /> नेत्यांच्या चुप्पीचा<br /> सेलिब्रेटींच्या अंगुलीदर्षक फोटोसेशनचा<br /> न्युज चॅनेल्सच्या उधाणलेल्या चर्चांचा<br /> तज्ञांच्या अंदाजांचा<br /> लोकशाहीच्या उत्सवाचा</span><br />
<br />
<div class="text_exposed_show">
दिवस आजचा... मतदानाचा!<br />
<br />
- रसिका</div>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-57452682627306350262014-09-29T23:07:00.002-07:002014-11-10T04:02:41.079-08:00लग्न लग्न २<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
फोन वर एक इसम: ( अनुनासिक स्वरात )... नमस्कार मी अ ब क बोलतोय,,,,<br />
र: बोला<br />
अ ब क: मी 'ग म भ' चा मेव्ह्णा! मुलीची माहीती ब्राम्हण सभेत मिळाली... पण ती अपूर्ण आहे.. जरा पूर्ण सांगता का?<br />
र: आधी ग म भ ची पूर्ण माहिती देता का? ( द्यायची तसदी घ्याल का? स्वत:ची माहिती सीक्रेट ठेवायची आणि दुसर्याची प्राथमिक माहिती असताना परत परत विचारायची!! )<br />
अ ब क: अमुक तमुक शिकलाय अमुक तमुक नोकरी करतोय! (माहिती संपली!) <br />
मुलीचे वडील सिनेमा इंडस्ट्री मधे आहेत का?<br />
र: ( गोंधळून... ) नाही! काहीतरी गैरसमज होतोय तुमचा!<br />
अ ब क: अच्छा!! माझ्या वडीलांनी चुकीची माहिती लिहून घेतली असेल!!! मुलीची माहिती सांगा..<br />
र: आधी तुम्ही मुलाचा फोटो आणि माहिती पाठवा मला! माझा मेल आइडी आहे माहिती मधे<br />
अ ब क: तुम्ही कोण बोलताय?<br />
र: मी र बोलत्ये!<br />
अ ब क: म्हणजे तुम्हीच मुलगी आहात का? (!!!) तुम्हीच लग्नाच्या आहात का? <br />
र: हो! माझंच नाव नोंदवलय!<br />
अ ब क: काय नाव म्हणालात? ( !!!)<br />
र: मी र ज बोलत्ये ! ( यांनी माझं नाव आधी सांगूनच बोलायला सुरवात केली होती ना??)<br />
अ ब क: बर! काय अपेक्षा आहेत तुमच्या?<br />
र: .................. इत्यादी इत्यादी<br />
अ ब क: (माहितीत त्याच अपेक्षा आहेत हे लक्षात आल्यामुळे कदाचीत...) तुम्ही स्वत: तुमचं नाव नोंदवलय का?<br />
र: हो!<br />
अ ब क: पण म्हणजे आई वडील???<br />
र: (प्रश्नाचा रोख न कळून) हो मी आई - वडीलांबरोबरच राहाते!<br />
अ ब क: नाही पण म्हणजे तुम्हीच तुमचे नाव नोंदवले.... काही प्रॉब्लेम नाही ना???<br />
(आता यात काय डोंबल प्रॉब्लेम असणार!)<br />
र: नाही! मी स्वत: माझी माहिती चांगली लिहु शकते म्हणून स्वत:च नोंदवले!<br />
अ ब क: (उसने हसून...) बर बर! मॅडम तुम्ही व्हाॅट्स अॅप वर आहात का? या नंबरावर ? त्यावर फोटो पाठवतो!<br />
र: हो आहे! पाठवा... आपले नाव काय? ( आईला!! खरतर आधी सांगितले होते यांनी! )<br />
अ ब क: (अनुनासिक स्वरात पुन्हा तीच टेप.. ) अ ब क... मुलाचा मेव्ह्णा... डोंबिवलीत राहतो... मी स्वत: नाट्य क्षेत्रात काम करतो.. ( ही नवीन माहिती! बाय द वे, मी ''स्वत:'' आणि मी यातला फरक नाही समजला मला! )!!<br />
मी: बर बर..... <br />
<br />
नाट्य क्षेत्रातील किंवा खरेतर कोणाही माणसाला मुलीनी स्वत: नाव नोंदवले म्हणून इतके आश्चर्य वाटावे!! काहीतरी प्रॉब्लेम असावा म्हणून असं केलय इतपत शंका यावी! कमाल आहे! पण काही असो! सक्काळी सक्काळी माझी चांगली करमणूक झाली!! :D<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-25519895121531054782014-07-26T23:43:00.000-07:002014-10-15T04:23:30.579-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">पुन्हा
कोषात जाऊ पाहणार्या फुलपाखराला अडवुन फुल म्हणतं; '' अरे थांब लेका..
कधी काळी माझ्याही मनात असा विचार येऊन गेला होता... पुन्हा कळी होण्याचा!
पण एकतर खरच प्रॅक्टिकली तसं करण्याचे सामर्थ्य आपल्यात नाही आणि निव्वळ
मनानी तसं करून प्रश्न सुटत नाहीत! तेव्हा आता झटकून टाक हा राग..
जगावरचा.. पंखांमध्ये खूप सामर्थ्य आहे तुझ्या! नवीन आणि सुंदर फुलांना
शोधण्याची क्षमता आहे... नव्या वाटा शोधताना थकलास तर थोडा विसावा घे जरूर; पण
हतबल होऊन प्रयत्न करणे मात्र थांबवू नकोस! प्रयत्न करून हरलास तरी चालेल
पण प्रयत्न सोडून दिवस रेटू नकोस! ''<br /> <br /> रसिका</span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-86361918340768239392014-06-27T23:18:00.000-07:002014-06-28T20:50:24.174-07:00ब्युटी स्पॉट!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>ह</b>ल्ली सगळ्या गोष्टींवर आपण सतत उतारे किंवा ठोस उपाय शोधत असतो... म्हणजे अगदी साध्या सर्दी खोकल्यापासून ते मानसिक दुखण्यांपर्यंत ( इथे मानसिक विकार अभिप्रेत नाहीत! ) ......... कोणाचीतरी प्रचंड आठवण येऊन अस्वस्थ वाटतं किंवा कुठलातरी अपेक्षाभंग मनाला खूप त्रास देत असतो... खुपत असतो... कधीतरी वाटतं अशा दु:खांवर मात करण्याऐवजी असु द्यावीत ती मनाच्या एका कोपर्यात. ती वेदना जिवंत ठेवावी. खरतर ती मुळापासून उखडून टाकणं कोणालाच शक्य नसतं... म्हणूनच ती नाहीच अस म्हणून तिचं अस्तित्व तरी नाकारू नये! या जखमा मनाला जागृत ठेवतात. अधिक संवेदनशील बनवतात... आणि पुढच्या वेळेस ठेच लागण्या आधीच सावधही करतात! त्यावर योग्य फुंकर घालणारी व्यक्ती जेव्हा मिळेल तेव्हा त्या वाहू द्याव्यातच पण एरवी देखील एकांतात त्यांना आपल्यावर सत्ता गाजवू द्यावी. म्हणजे त्या दु:खाला दडपून टाकण्यात आपली शक्ती व्यर्थ जात नाही.. ते दु:ख अनुभवून त्याचा निचरा झाल्यावर मनाला थोपटत म्हणावे ''आल इज वेल!!''<br />
येत असेल कोणाची आठवण तर ती येऊ द्यावी... विराहामुळे नात्यांची खोली आणि
गोडी दोन्ही वाढते!! नात्यांना तपासून पाहता येते... त्याचा आकार आणि
व्याप्ती कळते. <br />
शेवटी काय, दु:खाची, काळजीची काजळी असणारच आहे... फक्त तिला आपले आयुष्य व्यापू द्यावे की ब्युटी स्पॉट प्रमाणे तिचे अस्तित्व मान्य करत बाळगावे ही निवड आपलीच असणार आहे!<br />
<br />
- रसिका</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-41378710267365842202014-06-16T00:15:00.000-07:002014-06-16T00:15:08.873-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">जब मैने भरोसा रखा दुनियापर, पुरानी मान्यताओंका नकाब हटाकर,<br /> समझ आया की इंसानियत है सबकी खरी जात और है मझहब भी...<br /> आदर, प्रेम, सम्मान तो सब मैं है समान... फर्क हैं तो सिर्फ रेहेन सेहेन, रिवाज और आदर्शों में ..<br /> और फिर अंजाने लोगोंमेंभी मैने महफ़ूज़ मेहेसुस किया...<br /> <br /> - रसिका</span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-35241652141482124292014-06-10T23:16:00.002-07:002014-06-12T07:22:52.291-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">प्रत्येकाचे 'अभिमान' आणि प्रत्येकाची 'तत्व'!<br /> प्रत्येकाच्या अपेक्षा अन् प्रत्येकाचे 'स्वातंत्र्य'!<br /> आपापले स्वातंत्र्य जपायचा आज प्रत्येकाचा प्रयत्न,<br /> मी म्हणेन तस समोरच्याने वागावे हा मात्र प्रत्येकाचाच आग्रह (बर्याचदा हट्ट!) !<br /> मैत्री, प्रेम, जिव्हाळ्याच्या नात्यांना होतोय का या 'स्पेस' चा जाच?<br /> की अजुन पुरेसे शिकायचोय आपण व्यक्तिस्वातंत्र्याचे प्रॅक्टिकल?<br /> की हा आहे पिढ्यांमधल्या वैचारीक अंतराचा मुद<span class="text_exposed_show">्दा?<br /> माझ्यावर फक्त माझाच हक्क, मी माझा स्वतंत्र...<br /> पण मग प्रेमाच्या ओलाव्यासाठी का आतून तुटतो इथे प्रत्येकजण?<br /> अपेक्षाभंग इथे रोजचाच आणि प्रेमळ रुसव्या </span></span><span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}"><span class="text_exposed_show"><span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}"><span class="text_exposed_show">फुगव्यांची</span></span> जागा केव्हाच घेतल्ये धुसफूस आणि चिडचिडीनं.......<br /> मनामनातल्या या शीतयुद्धाला आस आहे सामंजस्याची...<br /> धुमसणार्या मनांना ओढ आहे शीतल, आश्वासक उबा-याची.....<br /> <br /> - रसिका</span></span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-40810438196150162662014-03-12T10:54:00.000-07:002014-03-12T10:54:28.614-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">आम्ही करतोय इथे मजा मस्तीचे सोहळे <br /> माझा शेतकरी सखा झेली गारपिटीची वादळे.... <br /> आमचे जगणेच कोरडे, माती-पावसाशी आम्हा काय देणे घेणे ?<br /> ज्यानी राखले मातीशीच इमानं; त्याला मात्र प्रकोपाचा मान !<br /> घर्म बिंदूंनी मांडली ज्याने मातीची पूजा <br /> आणि कष्टाने ज्याने फुलवला आपला मळा,<br /> त्याच्याच माथी हाणी तो वरचा बाबा गारपिटीची काठी... <br /> आम्ही कोरडे ते कोरडेच.. नामनिराळे, करू मस्तीचे सोहळे ........ <br /> <br /> - रसिका<br /> </span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-89756895174324673422014-03-03T23:43:00.003-08:002014-03-03T23:46:29.374-08:00वेड!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZBWZAyXEAusBE3W2QZpuUAf2Na9BN4yJ-BNvBjOkYjXkIJa4QDTiMEGj62TqMnY0vcE0V14licVBOpRZjN0kC6qjt-VEnSj3s0X-IoHVWePvHcq9Zux-VoFFl1XNTePpO_5KykpROjg/s1600/DSC_4107.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZBWZAyXEAusBE3W2QZpuUAf2Na9BN4yJ-BNvBjOkYjXkIJa4QDTiMEGj62TqMnY0vcE0V14licVBOpRZjN0kC6qjt-VEnSj3s0X-IoHVWePvHcq9Zux-VoFFl1XNTePpO_5KykpROjg/s1600/DSC_4107.jpg" height="212" width="320" /></a></div>
<br />
कधीतरी वाटत मला अशी फरफरा चित्र काढावीत लहान मुलांसारखी.... किंवा पळत सुटाव वार्यासारख... <br />
किंवा रानोमाळ भटकावं अगदी स्वछंदी!! पिंजून काढावा देश गावोवाव भट्काव... कुपोषण म्हणजे नेमक काय.. अर्धापोटी जगणारी माणस पाहावीत जरा आपला कंफर्ट झोन सोडून... पुरुषांच्या खांद्याला खांदा लावून (शब्दष:!) काम करणारी मी, घ्यावी जरा समजून तळागाळातल्या स्त्रीची व्यथा!! कोण जाणे हे सगळं करता येईल की नाही... पण यातल्या काही गोष्टी तरी करता याव्यात आयुष्यात... तेवढे बळ एकवटूदेत!!</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-75958466461899578322014-02-14T21:53:00.000-08:002014-10-15T04:03:13.912-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ना बनाओ अपने दिल को शीशेसा नाज़ुक यारों.... <br />
पाओगे उसे टूटा हूआ गम की एकही लकीर से.......<br />
<br />
नाहीं बनाओ उसे पत्थर जैसा सख़्त,<br />
जिसतक जसबाद पोहोच ही ना सके...<br />
<br />
बनाओ उसे शंख जैसा ज़िंदादील और गेहेरा,<br />
अगर कोई साद दे तो प्रतिसाद दे सके; <br />
और कोई ध्यान से सुननेवाला मिलें, तो अपने गेहेरे राज़ खोल सके.... <br />
<br />
- रसिका</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-57291988754139841662014-02-09T09:49:00.002-08:002014-02-09T09:50:37.724-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>मन १:</b> ( स्वत:ला ) व्यक्त हो व्यक्त!!<br />
<b>मन २:</b> कशाला? का तुला सतत व्यक्त व्हायचा सोस? अव्यक्त होऊनही; मौनातूनही भावना व्यक्त करता येतात की!<br />
<b>मन १:</b> अरे पण त्याने गैरसमज होतात... आपण बोलल्याशिवाय कळत नाही समोरच्याला...<br />
<b>मन २:</b> अरे पण काही गोष्टी अव्यक्त.. अपूर्ण ठेवण्यातच मज्जा असते... आणि व्यक्त न झाल्यामुळे संबंधही बिघडत नाहीत!<br />
<b>मन १:</b> ह्मम्म.. पण माझा स्वभावच नाही रे तो! व्यक्त झालं; बोलून टाकलं की कस हलक वाटत...कधी चुकून तुझ्यासारखा वागायला गेलो की घुसमटायला होत!!<br />
<b>मन २:</b> ह्मम्म!! आणि मग लागतो निकाल सगळ्याचा! लोक काय समजायच ते समजतात!! <br />
<b>मन १:</b> लोक नेहमीच त्यांना हव तेच समजतात! म्हणूनच तुझ्यासारख मनात एक, ओठात एक नाही जमणार मला!! बिघडले संबंध तर बिघडूदेत! मला ज्यांच्याबद्दल प्रचंड प्रेम वाटताय, ज्यांच्याबद्दल आदर, माया वाटत्ये त्यांना मी थेट सांगणार ! जिथे नाही पटणार तिथे स्पष्ट नापसंती दर्शवणार! उगाच गुडी गुडी, तुझ्यासारख पॉलीटीकल वागायला नाही जमणार मला!<br />
<b>मन २:</b> म्हणूनच लोक तुला फटकळ म्हणतात!<br />
<b>मन १:</b> अरे फटकळपणा, भांडण करण हा काही माझा स्वभाव नाही! माझा स्वभाव जे आहे ते मॅनीप्युलेट (manipulate) न करता व्यक्त करण! स्पष्ट! स्वच्छ!<br />
<b>मन २:</b> ह्मम्म... तू असा आहेस म्हणूनच तुला मित्र कमी आहेत!<br />
<b>मन १:</b> असेनातका! जे आहेत ते नक्की माझे आहेत! कुठल्याही वेष्ट्नाशीवाय... मला 'रॉ' स्वीकारणारे! <br />
<br />
- रसिका </div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-77013408436841170782014-02-07T21:22:00.001-08:002014-02-07T22:11:45.617-08:00''शेंगदाणेवाला''.....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52f5be026144c2013726626">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_dBbc3yM07HiNySNMUkPxm1VEFJuNcW9uLGM4CtOgIZOOFko_V0icQc7Oeygp9SdAmAAehB85XYQUs9HxMNf8mESMouxTfbp8zz0Wa4fIo2Qsn4HEtx0r2mI-IW1LAnZ2WO5JoG4R1A/s1600/18+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_dBbc3yM07HiNySNMUkPxm1VEFJuNcW9uLGM4CtOgIZOOFko_V0icQc7Oeygp9SdAmAAehB85XYQUs9HxMNf8mESMouxTfbp8zz0Wa4fIo2Qsn4HEtx0r2mI-IW1LAnZ2WO5JoG4R1A/s1600/18+copy.jpg" height="320" width="232" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"> </span><br />
<span style="font-size: small;"> </span></div>
<span style="font-size: small;">अलीकडे जुहूच्या समुद्रावरच्या या शेंगदाणेवाल्याकडे पाहून आठवलेली एक गंमत... 'फेरीवाले' आणि त्यांची वस्तू विकायची स्टाइल नेहमीच माझा आवडीचा आणि कुतुहलाचा विषय असतो...''शेंगदाणेवाला'' हा असाच माझा एक आवडीचा मनुष्य!<br /> लहानपणी उन्हाळ्याच्या सुट्टीत खडखडत्या एस टी उर्फ लाल डब्यात बसून गावाला जातानाच्या माझया काही खास आठवणी आहेत... उकाडा.. तापलेली एस टी.. घामाच्या धारा.. कोकणातल्या वेड्या वाकड्या वाटा.. त्यात भारी कंडीशन ( !! ) असलेली, धुराचे लोट सोडणारी एस टी.... रिज़र्वेशन न करता पोरा बाळांसकट प्रवास करणारे प्रवासी... मग अशीच कोणीतरी बाई आपल्या मुलाला मांडीवर घेऊन आमच्या सीट वर गर्दी करून बसल्ये.... त्यात पुढच्या मागच्या किंवा बाजूच्या कोणातरी पोराला उलटी होत्ये.... मग वार्याबरोबर सुटलेला तो वास.... मग त्या वासामुळे आपल्याला पण आता उलटी होत्ये की काय अशी वाटणारी भीती!!! मग आईला ''आई अजुन किती लांब आहे!!!'' असं माझ आणि बहिणीच विचारण..... या सगळ्या भयंssकर प्रकारात काही दिलासा देणार्या गोष्टी होत्या.... त्या म्हणजे पेण स्थानकात मिळणारा बटाटा वडा आणि प्रत्येक मुख्य स्थानकात मिळणारे चणे - शेंगदाणे... वेफर्स !! पेण, वडखळ, इंदापूरच्या एस टी डेपोतला शेंगदाणेवाल्यांचा कलकलाट आणि एस टी थांबली रे थांबली की खिडकीजवळ येऊन पुड्या विकायची त्यांची लगबग मला अजून आठवत्ये!! कुणी ''सेंगआलेयsss.....'' असा ओरडायचा तर कुणी ''बोला सेंग ???.'' असा प्रश्नार्थक सूर लावायचा... पण मला सगळ्यात भारी वाटलेला एक प्रकार म्हणजे, त्यांच ''बोला खारे खारे दाणेsss बोला खारे सेंगादाणेsss बोला एक एक रुपया दाणेsss" हे गाणं!!!<br /> आता एका रुपयात शेंगदाणे मिळत नाहीत आणि या स्टाइलनी शेंगदाणे विकणारा माणूसही हल्ली दिसत नाही... पण तरी अजूनही इंदापूर, पेण स्टॅंड वर शेंगदाणेवाले दिसले की लहानपणीचे दिवस आठवतात...<br /><br />- रसिका</span><br />
<span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoSnowliftTagList" style="font-size: small;"><span class="fcg"> </span></span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-3974772605759389002014-02-07T21:17:00.003-08:002014-02-07T21:17:33.437-08:00. . -// .. .. ..//-.... .... a b u s e d . . . . . .. ..//--..---///<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPIpiT95L6ZePbVKLY45W-IrkslPyaMt9MIfh9L48Miq1S-OvRW9yDJoBWr6m88NI9xgvlDoDppTtMR0wtRrTyfrhLwTTg1tCCvvzklQKEBE6hLbSTfL852PW0MSPnxgZ3e03JJdickA/s1600/21+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPIpiT95L6ZePbVKLY45W-IrkslPyaMt9MIfh9L48Miq1S-OvRW9yDJoBWr6m88NI9xgvlDoDppTtMR0wtRrTyfrhLwTTg1tCCvvzklQKEBE6hLbSTfL852PW0MSPnxgZ3e03JJdickA/s1600/21+copy.jpg" height="400" width="265" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-67196742531762783242014-01-28T09:30:00.001-08:002014-01-29T20:28:15.642-08:00तू... मी... हे मेघ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
मेघ का बरं रूसले असतील आज?<br />
नेहमीप्रमाणे संध्याकाळी मला सोबत करायला आल्येत खरे;<br />
पण नुसत्याच येरझारा घालतायात... अस्वस्थ.... <br />
तू आजही येणार नसल्याची चाहूल लागली असेल का त्यांना?<br />
मी मात्र तू येशील ही आशा विझू न देता, नेमाने रंगवते तुझ चित्र!<br />
पण या चित्रातल्या तुला कळतील का माझ्या मनीचे रंग?<br />
माझा ठावठिकाणा शोधत येशील का तू पावसाळी संध्याकाळी कधी?<br />
मी अन् हे कृष्णमेघ दोघेही वाट पाहतोय तुझी...<br />
''प्रेमवर्षाव'' करण्याकरता...<br />
<br />
- रसिका</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-45057869764536349882013-11-28T04:10:00.000-08:002013-11-28T09:51:28.724-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXNrjqyiJrLZI0-7X3J6lGfyEWEmd0X9Db2fK32dQvCPFhkbtuB3koHJRiJOniCkcTzkjA_q1DHw1YDins6wUd4EeWLMsXbqs5OnEv14AEqmCmuRMMP6kbLb3E0UDefo9TQ79bqcQ9-A/s1600/23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXNrjqyiJrLZI0-7X3J6lGfyEWEmd0X9Db2fK32dQvCPFhkbtuB3koHJRiJOniCkcTzkjA_q1DHw1YDins6wUd4EeWLMsXbqs5OnEv14AEqmCmuRMMP6kbLb3E0UDefo9TQ79bqcQ9-A/s400/23.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<span class="userContent">दु:ख, आघात, अपेक्षाभंग या म्हणाव्या तितक्या
नकारात्मक गोष्टी नाहीयेत.... जितकी गरज तीव्र सुख अनुभवण्याची असते तितकीच
गरज तीव्र दु:ख अनुभवण्याची आणि ते पचवून त्यातून सही सलामत बाहेर पडण्याची असते...
अशा घटना आपल्याला आधीपेक्षा जास्त शहाणे करतात आणि एक नवीनच झळाळी
आणतात!! <br /> </span><br />
<span class="userContent">- रसिका</span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-2229801390881624502013-11-20T02:16:00.000-08:002013-11-21T10:27:00.180-08:00Dedicated to my near and dear ones...... :)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL-J7rPp-an6zCkb2seB8BC7vb5cO02chdOu8A7_BFiBHsD0teaO2nJI5CYSmIXcXpU3jlj8syUrsCFLeyMZE4L5PCLyZe-jt8pcQUwnBTyil5x17QrndvJSdYImgYhKycW3LjJDLbYQ/s1600/25+b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL-J7rPp-an6zCkb2seB8BC7vb5cO02chdOu8A7_BFiBHsD0teaO2nJI5CYSmIXcXpU3jlj8syUrsCFLeyMZE4L5PCLyZe-jt8pcQUwnBTyil5x17QrndvJSdYImgYhKycW3LjJDLbYQ/s400/25+b.jpg" style="cursor: move;" width="265" /></a></div>
<br />
<br />
<span class="userContent">तू आहेस म्हणून माझ जगणं सुंदर, सुसह्य आहे...
एरवी इतक्या मोठ्या जगात आपले काही थोड्याच लोकांशी जमते... प्रचंड आवडणारी
अशी काही मोजकीच जिव्हाळ्याची लोकं आपल्यासोबत असतात.. त्यात तू मला
भेटावस, लाभावस हे माझे केवढे भाग्य! या पेव्हर्स ब्लॉक्स स<span class="text_exposed_show">ारखेच
आपले बंध घट्ट एकमेकांत गुंतलेले आहेत... काही नाती आपोआप जन्मत: मिळतात..
काही स्वप्रयत्नाने तर काही निव्वळ योगायोगाने... पण तरीही कुठल्याही
नात्याचे महत्व तसूभरही कमी होत नाही! माझया लहानसहान आनंदातला, सुख
दु:खातला सोबती, कधी माझे नुसते ऐकून घेणारा तरी कधी मला चार गोष्टी
ऐकवणारा... काही भेदरलेल्या, प्रचंड खचलेल्या क्षणी पाठीशी उभा राहीलेला
तू... तर कधी नुसती पाठीवर थाप टाकून प्रेमाचा प्रचंड वर्षाव करणारा तू...
मला हवा आहेस आयुष्यभर!!<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span></span></span><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-51431452103721235932013-08-11T07:53:00.000-07:002013-08-11T22:38:50.771-07:00लग्न लग्न....... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
प्रेम प्रेम .. उत्कट उत्कट..<br />
लग्न लग्न.. अरेंज अरेंज..<br />
पत्रिका हो.. चस्मा नाही.. मंगळ हो...<br />
फोन फोन.. '' मुलगी गोरी? ''<br />
'' फोटो लावलाय! ( पाहून तुम्हीच ठरवा! )'' - आई<br />
तरी पलीकडून ''नक्की गोरी?'' <br />
''हो!'' - आई<br />
राग राग.. नंतर हसू हसू<br />
लग्न लग्न.. अपेक्षा अपेक्षा<br />
हाइली क्वालिफाइड.. IT / CA /CS इत्यादी<br />
शिवाय कल्चर्ड, Sociable !<br />
मुलगा मुलगा... अनुरूप अनुरूप..<br />
पण नेमका कसा?<br />
लेखक, पत्रकार, लेक्चरर की फक्त IT IT? <br />
प्रेमळ.. संवेदनशील.. वाचनप्रिय.. वेगळा विचार करणारा!!<br />
गोंधळ गोंधळ.. .<br />
दादर .. ठाणे.. अंबरनाथ.. डोंबिवली<br />
बजबजपुरी सारी...<br />
लग्न- चान्स बाहेर पडण्याचा<br />
नाशिक, रत्नागिरी, सांगली, पुणे.. <br />
पण मुंबईतले रोपटे रुजेल तिथे?<br />
लग्न लग्न <br />
कठीण कठीण!!! :) :)<br />
<br />
- रसिका </div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-81937814953207354642013-02-21T09:35:00.001-08:002014-03-14T00:43:19.451-07:00खैरमाळचा अनुभव <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
( आयुष्य किती साधं असु शकत आणि आपले काही बांधव असं साधं, मुक्त आयुष्य जगत असताना आपण मात्र असंख्य गराजांमधे स्वत:ला किती कोंडून घेतलय याची जाणीव करून देणारा अनुभव... त्याच बरोबर आपल्या आणि त्यांच्या आयुष्यातल्या विरोधाभासाची जाणीव करून देणारा आणि पुन्हा एकदा नक्की जगायच तरी कस? Materialistic गोष्टींना किती महत्व द्याव? की द्यावं सारं झुगारून?? असे अनेक प्रश्न मनात उत्पन्न करणारा अनुभव! :) )</div>
<div>
'वयम'
चळवळीचे काम पाहण्यासाठी आणि स्थानिक आदिवासींचे जीवन जवळून पाहण्यासाठी
जव्हार ला जायचे बेत कधीपासून आखत होते... शेवटी ११-१२ फेब्रुवारीला जायचा
योग आला. डोंबिवलीहून सकाळी ९.३० वाजता मी आणि गायत्री निघालो.
डोंबिवली-कल्याण, कल्याण-भिवंडी, भिवंडी-जव्हार असे टप्पे पार करत करत
दुपारी ३.४५ ला जव्हार बस स्थानकात पोहोचलो. जवळच्या एका जुन्या लाकडी
बांधणीच्या उपाहारगृहात मिसळीवर ताव मारला आणि मग मिलिंद दादाच्या घरी
मोर्चा वळवला!</div>
<div>
चहा पिता पिता थोडा वेळ दीपाली ताई, सई आणि दादाशी गप्पा झाल्या आणि मग कोगद्याला जायला घरातून बाहेर पडलो. जव्हार
कोगदा असा सुमारे ४० मिनिटांचा जीप प्रवास केल्यावर खैरमाळला जाण्यासाठी
डोंगर उतरू लागलो. सव्वा सहा वाजले असावेत. सतत निसरडी वाट उतरत होतो
आम्ही. खूप दिवसांनी डोंगराळ भागात आल्यामुळे माझ्या शहरी मनाला डोंगर
उतरायचा थोडा कंटाळाच आला होता. मधल्या मधल्या पठारावरून दोन्ही बाजूंना
दिसणारा देखावा मात्र खिळवून ठेवणारा होता. निळसर करड्या रंगाची झाक असलेले
डोंगर खूप सुंदर दिसत होते. कॅमेरा न आणल्याचा थोडा पश्चात्ताप होत होता.
मात्र आदिवासी पाड्यात मला एक फोटोग्राफर म्हणून जायचे नव्हते. तिथल्या
लोकांशी छान गप्पा मारायच्या होत्या... एक दिवस त्यांच्याबरोबर
त्यांच्यातली होऊन राहायचे होते. कॅमेरा नेला असता तर उगाच तिथल्या
मुलांचे, लोकांचे, घरांचे फोटो काढण्याच्या नादात वेळ गेला असता आणि त्या
लोकांना कॅमेरयामुळे संकोच वाटला असता तो वेगळाच!</div>
<div>
सतत उतरंड उतरत असताना, जंगलातून जात असताना, एकीकडे मनात
प्रश्नांची मालिका चालू होत होती... ''बापरे! अर्ध्या पाऊण तासापासून डोंगर
उतरतोय आपण! किती आत, दरीत आहे हे गाव!!'' वाटेत एक लहानसा पाणीसाठा
लागला. रामदासने सांगीतले गावातल्या बायका इथूनच पाणी भरतात.. उथळ डबके
होते ते कातळातले.. दोन अडीच फूट लांबीचे.. खालून पाण्याचा जिवंत झरा
असल्याने पाणी साठून राहत नाही आणि म्हणूनच पिण्यायोग्य आहे. छोटी लोटी यात
बुडवून पाणी भरायचे... इथून थोडे वर गेल्यावर लहान मुलांचा आवाज यायला लागला.. चला गाव जवळ
आले होते तर! खैरमाळ इन मीन ८/९ घरांचा पाडा आहे. रामदास सांगत होता,
त्याचे आजोबा सगळ्यात आधी इथे येऊन स्थायिक झाले.. आता कुटुंब वाढल्याने
८/९ घरे झाल्येत. </div>
<div>
आम्ही रामदासच्या भावाच्या घरी उतरलो. सारवलेले, स्वच्छ आंगण..
आंगणात चिंचेच्या झाडाखाली एक लाकडी पलंग ठेवला होता... विटांच्या भिंती
असलेले कौलारू घरही छान शेणामातीने सारवलेले होते. आम्ही बाहेरच आंगणात
गप्पा मारत बसलो. गावात वीज नाहीये. बाजूच्या घराच्या कौलांवर सोलार पॅनेल
लावलाय. त्या विजेवर २/३ बल्ब लागतात तेवढेच. बाकी घरात वगैरे वीज नाहीच.
एक टाटा इंडिकॉमचा फोन त्या आंगणात होता. दादा म्हणाला, हा इथला कॉमन फोन
आहे. फोन वाजला की जवळपासच कोणीही उचलत... मला गंमत वाटली. :) </div>
<div>
गावात एकही दवाखाना नाही. त्यामुळे आजारी माणसाला झोळीतून दरड चढून
एकतर कोगद्याला किंवा दुसर्या बाजूने आहिरे गावात ( सुमारे ३.५ किमी )
न्यावे लागते. प्रत्येक बाईला किमान ३/४ मुले आहेत... पाड्यात दवाखानाच
नसल्याने बाळंतपण घरातच होत असणार... गावातली मुले बाजूच्या गेटपाड्यातल्या
( सुमारे १.५ किमी ) प्राथमिक शाळेत जातात. त्यापुढे शिकायचे झाल्यास अजुन
पुढे २ किमी वरच्या आहिरे गावात जायला लागते. गावातले लोक मजुरीच्या कामावर जातात आणि हंगामात शेती करतात. भात,
उडीद, नाचणी अशी पिके होतात. घरात शेळ्या, कोंबड्या, गाय-बैल असे पाळीव
प्राणी आहेत. भात, नाचणीची भाकरी, भाजी आणि काही खास प्रसंगी कोंबडी/
शेळीचे मटण असा लोकांचा आहार आहे. <br />
आम्ही गेलो तेव्हा गावातल्या बर्याच
लोकांनी मजुरीसाठी स्थलांतर केले होते. घरात वृद्ध माणसं आणि लहान मुलं
तेवढी होती. आमच्या अवतीभोवती पाड्यातली १५/१६ लहान मुले जमली होती...
कुतुहलाने आमच्याकडे पाहात होती... दबक्या आवाजात एकमेकांशी बोलत होती...
आमच्याशी गप्पा मारायला मात्र लाजत होती.. :) जमलेल्या आदीवासींशी दादा रोजगार हमी योजानेबद्दल, मोबदला वेळेवर
मिळाला नाही तर करायच्या तक्रार अर्जाविषयी वगैरे चर्चा करत होता. लोकं
शांतपणे ऐकत होती. ८.३० च्या सुमारास आम्ही सुट्टी केली (मीटिंग संपवली).
पोटात कावळ्यांनी केव्हाच काव काव सुरू केले होते... जेवणाचा निरोप घेऊन
रामदास आला तेव्हा हायसे वाटले! :) </div>
<div>
रामदासनी एक पातेल हात धुण्यासाठी पुढे केलं... आधी अशा रॉयल
ट्रीटमेंट साठी आम्हाला संकोच वाटला.. मात्र ते पाणी रियूज केले जाते असे
कळ्ल्यावर आम्ही निमूट त्यात हात धुतले. ताट भरून भात, पात्तळ आमटी, फ्लॉवर
बटाटा भाजी आणि कांदा असा फक्कड बेत होता. जेवण झाल्यावर पुन्हा आंगणात
गप्पा रंगल्या... आकाशात तारे, नक्षत्रे आपापले अस्तित्व दाखवत मस्त
लूकलुकत होती.. १०.३० वाजता ओसरीवर पथारी टाकून निजलो. निरव शांतता...
आंगणातल्या दिव्या व्यतिरिक्त कुठलाच प्रकाश नाही. एक वेगळेच शांत वातावरण
खूप दिवासांनी अनुभवायला मिळत होते. <br />
सकाळी तोंड वगैरे धुवून ताईंशी
रामदासाच्या वहिनीशी स्वयंपाकघरात गप्पा मारत बसलो. शेणानी छान सारवलेले
स्वयंपाकघर चुलितल्या जळणामुळे मस्त उबदार झाले होते...घरातल्या मांजरीची
पिल्ले उबेसाठी कोपर्यात पहुडली होती. ताईंनी चुलीवर एका बाजूला चहा ठेवला
होता आणि एकीकडे भाक-यांचा तवा टाकला होता. गावची
आरोग्यसेवीका म्हणून ताईंनी काम केले होते. वर जव्हारला जाऊन औषधे, लसी
घेऊन यायच्या, गावातल्या लहान मुलांना पोलिओ डोस द्यायचे असे कामाचे स्वरुप
होते. "इतक्या दुर्गम भागात नर्स यायला तयार होत नाहीत त्यामुळे निरक्षर
असूनही माझ्यावर काम सोपवले गेले".... "लहानपणी गुर चारायला जावे लागे त्यामुळे
शाळेत जाऊ शकले नाही"..... ताई सांगत होत्या.... ताईंनी कौतुकानी आम्हाला
चहाबरोबर त्यांच्या लहानशा दुकानातले टोस्ट खाऊ घातले. जाताना नागलीच्या
भाकरीची चव चाखुन ताईंचा आणि खैरमाळचा निरोप घेऊन बाहेर पडलो...</div>
<div>
० सकाळी ५/६ महिने गर्भवती असलेल्या महीलेला देखील पाण्यासाठी टेकडी
उतरताना पाहीले होते.. मनात आले आपल्याकडे अशा भावी मातांची आपण किती काळजी
घेतो नाहीतर इथे... पण इथे गावात कुठेच विहीर नाही.. (विहिरीला पाणी लागत
नाही) त्यामुळे पाण्यासाठी टेकडीची चढउतार अपरिहार्य आहे.</div>
<div>
० खैरमाळ सारख्या ५०/६० लोकवस्तीच्या जंगल पाड्यात दवाखाना कुठून
असणार? पण काहीतरी मार्ग काढून गावात आरोग्य सेवा पोहोचायला हवी... ही सगळी
आपल्यासारखीच २१ व्या शतकातली माणसे आहेत आणि आज जरी कमी असली तरी काही
वर्षानी इथली लोकसंख्या वाढणारच आहे. मुंबईतल्या अनाधिकृत झोपड्या दर १०/१५
वर्षानी अधिकृत होतात. त्या लोकांना वीज, पाणी, शिक्षण, आरोग्य अशा सर्व
सोयी उपलब्ध होतात. शासानाबरोबरच कित्येक स्वयंसेवी संस्था अशा झोपडपट्टीत
आरोग्य, शिक्षण देण्यासाठी झटत असतात. मग खैरमाळ सारख्या पाड्यातले लोक तर
वर्षानुवर्षे दशकानूदशके तिथे वास्तव्य करून आहेत. तरीही दुर्गम भौगोलीक
परिस्थिती आणि छोटा समुह यामुळे शासनदरबारी यांना स्थान नाही. </div>
<div>
आपल्याला शहरात मूलभूत सोयींबरोबरच विवीध मनोरंजनाची साधने, उच्च
शिक्षणाच्या अनेक सोयी, बाजारपेठा, रोजगाराचे असंख्य पर्याय उपलब्ध असतात.
पण इतके सगळे असूनही आपण आतून कुठेतरी अस्वस्थ असतो. नाखूश असतो आपल्या
जगण्यावर. आपल्याला सतत काहीतरी नवीन करायचे असते, शिकायचे असते, अपग्रेड
व्हायचे असते. नवीन जागा, घर, नोकरी, लोनचे इएमआइ, मोबाईल आणि इतर
इलेक्ट्रॉनिक गैजेट अशी टार्गेट्स डोळ्यासमोर ठेऊन जगत असतो. आयुष्याकडून
आपल्या प्रचंड अपेक्षा असतात. त्या पूर्ण करायच्या नादात, सततच्या
स्पर्धेच्या वतावरणात लहान सहान गोष्टीतला आनंद घ्यायलाच आपण विसरतो. जास्त
पैसे खर्च करून सुख विकत घेता येते असा काहीसा आपण स्वता:चा समज करून
घेतो. आपल्या वैयक्तिक आयुष्यातील प्रगतीपुढे सामाजीक आयुष्यातील
प्रश्नांकडे, इतर समाजघटकांच्या सुख दु:खाकडे लक्ष्य द्यायला आपल्याला
फुरसतच नसते. स्वता:च्या आयुष्याभोवतीच आपण पिंगा घालत असतो!</div>
<div>
खैरमाळला आल्यावर जाणवले, आपल्याला शहरात उपलब्ध असणार्या असंख्य
सोयी इथे नाहीत. पण तरीही इथल्या जगण्यात एकप्रकारचे समाधान आहे, सुकून
आहे. लोकांच्या गरजाच मुळात मर्यादित आहेत त्यामुळे त्या पूर्ण करताना
त्यांची दमछाक होत नाही. मुलांकडे एकत्र जमून खेळायला भरपूर मोकळी जागा
आहे.. खायला रानमेवा आहे... मुले मोठ्यांना पाणी भरण्याच्या आणि शेतीच्या
कामात मदत करतात त्यामुळे आपल्याकडे क्वचित दिसणारे संपूर्ण घरातले Bonding
इथे आहे. इथले लोक निसर्गाच्या सोबतीने त्याच्या शीतल छत्राखाली जगतात
त्यामुळेच कदाचित इथल्या कष्टकरी लोकांच्या सावळ्या चेह-यावर समाधानाचे तेज
दिसते. पाणी, आरोग्य, वीज यांसारख्या मुलभूत सोयी आणि पशुपालन, शेतीतले
तंत्रज्ञान, उपयुक्त वनस्पती लागवडीचे आणि बाजारपेठेचे ज्ञान यासारखे
व्यावहारीक शिक्षण इथे पोहोचले तर तारप्याच्या तालावर थिरकणारे इथले साधे
जीवन अधिक सुकर आणि समृद्ध होईल यात शंका नाही.<br />
<br />
- रसिका जोशी </div>
</div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-19669749227032871622013-01-25T02:42:00.001-08:002013-02-23T10:22:23.311-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
मुंबई सारखी शहरे आता खूप मोठा गुंता होऊन बसल्येत..... सगळ्यांनाच फक्त पैसा कमावणे हेच जगण्याचे इतिकर्म वाटू लागलय... म्हणजे पैसा कमावण आवश्यक आहेच; पण अन्न, वस्त्र, निवारा, आरोग्य, शिक्षण अश्या प्राथमिक गरजांबरोबर AC, Car, मोठी घरे, अधिक आरामदायी जीवनशैली, नवनवीन सौंदर्य प्रसाधने, Mall मधले <span data-ft="{"tn":"K"}" id=".reactRoot[31].[1][2][1]{comment10150245408773311_24503251}.0.[1].0.[1].0.[0].[0][2]"><span class="UFICommentBody" id=".reactRoot[31].[1][2][1]{comment10150245408773311_24503251}.0.[1].0.[1].0.[0].[0][2].0"><span id=".reactRoot[31].[1][2][1]{comment10150245408773311_24503251}.0.[1].0.[1].0.[0].[0][2].0.[3]"><span id=".reactRoot[31].[1][2][1]{comment10150245408773311_24503251}.0.[1].0.[1].0.[0].[0][2].0.[3].0"><span id=".reactRoot[31].[1][2][1]{comment10150245408773311_24503251}.0.[1].0.[1].0.[0].[0][2].0.[3].0.[0]">Shopping, Hoteling, Electronic Gadgets, </span></span></span></span></span> महागडे उच्च शिक्षण या सगळ्या नव्या खर्चांनी शहरातले जगणे व्यापून टाकलय.... अशा वाढीव गरजा भागवण्यासाठी अजुन पैसा... आणि तो मिळवण्यासाठी सगळ्यांनीच मुंबईकडे धाव घेण...... <br />
वहिवटा सोडून नवे मार्ग शोधण्याची हिंमत आमच्या पिढीत यायला हवी...........<br />
<br />
- रसिका जोशी </div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7287763233998324749.post-27520521632121004832013-01-12T22:19:00.002-08:002013-02-23T10:22:32.256-08:00आधुनिक कपड्यांमधला मागास भारत!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b>२७ डिसेंबर २०१२</b><br />
<br />
<span class="userContent">आपले कपडे, राहणीमान, घरे, कार्यालये, मनोरंजन
सगळे काही चकचकीत दिखाऊपणाकडे झुकलेले असताना मन आणि संवेदना बोथट होत
चाल्येत..... जाहिरातिंसारख्या माध्यमातून मुलीच्या आखया शरीराचाच लिलाव
केल्यासारखा वाटतो!!!! काही प्रॉडक्ट्स च्या जाहिराती अगदी वर्तमान
पत्रातील देखील माझया चिमुकल्या भाच्यांनी चुकुन पहिली तर त्याना काय
वाटेल? किंवा सहावी सातवीतल्या आडनीड्या वयातील मुलानी पाहिल्या तर ते काय
विचार करतील अ<span class="text_exposed_show">सा प्रश्न पडतो... आपण पैसा,
दिखऊपणा, शारीरिक सौंदर्य, सेक्स, या सर्वाना अवास्तव महत्व देत नाहियोत
का? जागतिक महासत्ता बनायची स्वप्ने पाहत असताना मनं किती संकुचित होतायत
आपली??? मुलीला पूर्वी जसे केवळ शोभेची वस्तू म्हणून वापरले गेले तसेच आपण
परत करत नाहियोत काय???<br /> <br /> दिल्ली रेप केस बद्दल परवा ट्रेन मधल्या
बायकांची चर्चा ऐकून मन व्यथित झाले... त्या नीच कृत्याला त्या बायका
''जानावरासारखे वागणे'' असे म्हणत होत्या!!<br /> <br /> आपले राहणीमान जसे
दिखाव्याकडे झुकत चालले आहे तसे आपल्या संवेदनाही मरत चालल्या आहेत....
गरजू व्यक्तीला मदत करण्यासाठी शारीरिक बळाची नव्हे मानसिक कणखरपाणाची गरज
आहे!!! आणि माणसांच्या चुकीच्या कृत्याला पशुची उपमा देणे आधी थांबवले
पाहिजे... थोडासा अभ्यास केले तर कळेल की निसर्गात एखाद्या मादीला
जिंकण्यासाठी नर काय काय कष्ट घेतो... अगदी छोट्या फुलपाखरपासून ते
मोरापर्यंत अनेक प्राणी पक्ष्यांमधे नर मादीला जिंकण्यासाठी कष्ट घेतो...
कधी तिच्यासाठी सुंदर नृत्य करून, तर कधी तिच्यासाठी घरटे बांधून ... आणि
अगदी फुलपाखरांमधे देखील जोडीदार निवडीचा अधिकार मादीला असतो.... एखाद्या
मादीला एखादा नर मेटिंग साठी अयोग्य वाटला तर ती तसे संकेत देते आणि तो नर
तिच्या निर्णयाचा आदर करून निघून जातो!!! असे असताना प्रगत आणि हुशार माणूस
जातीच्या बलात्कारासारख्या विकृत कृत्याला आणि त्या व्यक्तीला जनावराची
उपमा देणे अजिबात योग्य नाही!! हा समस्त पशु जातींचा अपमान होईल.
माणसासारखा वाईट माणूसच!!</span></span><br />
<br />
- रसिका जोशी<span class="userContent"><span class="text_exposed_show"></span></span></div>
Rasika Joshihttp://www.blogger.com/profile/05129245146997323190noreply@blogger.com0