फिर समेटना, फिर बिखरना..
बिखरे हुए टुकड़ो को समेटकर, एक नयीं तस्वीर बनाना..
और फिर एक दिन उसी तस्वीर को तोडकर कुछ नयी पेहेचान बनाना..
बार बार टुटकर जुडना क्या यही है जिंदगी ?

कब कहा कौनसा टुकडा क्या रंग दिखायें किसे है पता...
कब कहा कौनसा रिश्ता जुड जायें; या फिर टूंट जायें किसे है खबर!

टुकडों में बटें रिश्तें... माँ, बाप, भाई, बहन, दोस्त, गुरु, साथी...
हर एक का अपना चेहेरा, अपना स्वभाव..
रिश्ता निभाने की अपनी अपनी अदा..
बदलते टुकड़े ना जाने कौनसी नयी मंज़िल दिखायें
या फिर एक नयी उलझन में डालदें ?

इस टुकड़ो में बटीं जिंदगी को सलाम!!

-रसिका

दिवस आजचा

निळ्या शाईच्या कौतुकाचा
सेल्फीज च्या पोस्ट्सचा
शिक्षकांच्या ड्युटीचा
पोलिसांवरच्या ताणाचा
कार्यकत्यांच्या लगबगीचा
उमेदवारांच्या धाकधुकीचा
जागृतांच्या कर्तव्याधिकाराचा
अलिप्तांच्या सुट्टीचा
नेत्यांच्या चुप्पीचा
सेलिब्रेटींच्या अंगुलीदर्षक फोटोसेशनचा
न्युज चॅनेल्सच्या उधाणलेल्या चर्चांचा
तज्ञांच्या अंदाजांचा
लोकशाहीच्या उत्सवाचा

दिवस आजचा... मतदानाचा!

- रसिका

लग्न लग्न २

फोन वर एक इसम: ( अनुनासिक स्वरात )...  नमस्कार मी अ ब क बोलतोय,,,,
र: बोला
अ ब क: मी 'ग म भ' चा मेव्ह्णा!  मुलीची माहीती ब्राम्हण सभेत मिळाली... पण ती अपूर्ण आहे.. जरा पूर्ण सांगता का?
र: आधी ग म भ ची पूर्ण माहिती देता का? ( द्यायची तसदी घ्याल का? स्वत:ची माहिती सीक्रेट ठेवायची आणि दुसर्‍याची प्राथमिक माहिती असताना परत परत विचारायची!! )
अ ब क: अमुक तमुक शिकलाय अमुक तमुक नोकरी करतोय! (माहिती संपली!)
मुलीचे वडील सिनेमा इंडस्ट्री मधे आहेत का?
र: ( गोंधळून... ) नाही! काहीतरी गैरसमज होतोय तुमचा!
अ ब क: अच्छा!! माझ्या वडीलांनी चुकीची माहिती लिहून घेतली असेल!!! मुलीची माहिती सांगा..
र: आधी तुम्ही मुलाचा फोटो आणि माहिती पाठवा मला! माझा मेल आइडी आहे माहिती मधे
अ ब क: तुम्ही कोण बोलताय?
र: मी र बोलत्ये!
अ ब क: म्हणजे तुम्हीच मुलगी आहात का? (!!!) तुम्हीच लग्नाच्या आहात का? 
र: हो! माझंच नाव नोंदवलय!
अ ब क: काय नाव म्हणालात? ( !!!)
र: मी र ज बोलत्ये ! ( यांनी माझं नाव आधी सांगूनच बोलायला सुरवात केली होती ना??)
अ ब क: बर! काय अपेक्षा आहेत तुमच्या?
र: ..................  इत्यादी इत्यादी
अ ब क: (माहितीत त्याच अपेक्षा आहेत हे लक्षात आल्यामुळे कदाचीत...) तुम्ही स्वत: तुमचं नाव नोंदवलय का?
र: हो!
अ ब क: पण म्हणजे आई वडील???
र: (प्रश्नाचा रोख न कळून) हो मी आई - वडीलांबरोबरच  राहाते!
अ ब क: नाही पण म्हणजे तुम्हीच तुमचे नाव नोंदवले.... काही प्रॉब्लेम नाही ना???
(आता यात काय डोंबल प्रॉब्लेम असणार!)
र: नाही! मी स्वत: माझी माहिती चांगली लिहु शकते म्हणून स्वत:च नोंदवले!
अ ब क: (उसने हसून...) बर बर! मॅडम तुम्ही व्हाॅट्स अॅप वर आहात का? या नंबरावर ? त्यावर फोटो पाठवतो!
र: हो आहे! पाठवा... आपले नाव काय? ( आईला!! खरतर आधी सांगितले होते यांनी! )
अ ब क: (अनुनासिक स्वरात पुन्हा तीच टेप.. ) अ ब क... मुलाचा मेव्ह्णा... डोंबिवलीत राहतो... मी स्वत: नाट्य क्षेत्रात काम करतो.. ( ही नवीन माहिती! बाय द वे, मी ''स्वत:'' आणि मी यातला फरक नाही समजला मला! )!!
मी: बर बर.....

नाट्य क्षेत्रातील किंवा खरेतर कोणाही माणसाला मुलीनी स्वत: नाव नोंदवले म्हणून  इतके आश्चर्य वाटावे!! काहीतरी प्रॉब्लेम असावा म्हणून असं केलय इतपत शंका यावी! कमाल आहे! पण काही असो! सक्काळी सक्काळी माझी चांगली करमणूक झाली!!  :D

पुन्हा कोषात जाऊ पाहणार्‍या फुलपाखराला अडवुन फुल म्हणतं; '' अरे थांब लेका.. कधी काळी माझ्याही मनात असा विचार येऊन गेला होता... पुन्हा कळी होण्याचा! पण एकतर खरच प्रॅक्टिकली तसं करण्याचे सामर्थ्य आपल्यात नाही आणि निव्वळ मनानी तसं करून प्रश्न सुटत नाहीत! तेव्हा आता झटकून टाक हा राग.. जगावरचा.. पंखांमध्ये खूप सामर्थ्य आहे तुझ्या! नवीन आणि सुंदर फुलांना शोधण्याची क्षमता आहे... नव्या वाटा शोधताना थकलास तर थोडा विसावा घे जरूर; पण हतबल होऊन प्रयत्न करणे मात्र थांबवू नकोस! प्रयत्न करून हरलास तरी चालेल पण प्रयत्न सोडून दिवस रेटू नकोस! ''

रसिका

ब्युटी स्पॉट!

   हल्ली सगळ्या गोष्टींवर आपण सतत उतारे किंवा ठोस उपाय शोधत असतो... म्हणजे अगदी साध्या सर्दी खोकल्यापासून ते मानसिक दुखण्यांपर्यंत ( इथे मानसिक विकार अभिप्रेत नाहीत! ) ......... कोणाचीतरी प्रचंड आठवण येऊन अस्वस्थ वाटतं किंवा कुठलातरी अपेक्षाभंग मनाला खूप त्रास देत असतो... खुपत असतो... कधीतरी वाटतं अशा दु:खांवर मात करण्याऐवजी असु द्यावीत ती मनाच्या एका कोपर्‍यात. ती वेदना जिवंत ठेवावी. खरतर ती मुळापासून उखडून टाकणं कोणालाच शक्य नसतं... म्हणूनच ती नाहीच अस म्हणून तिचं अस्तित्व तरी नाकारू नये! या जखमा मनाला जागृत ठेवतात. अधिक संवेदनशील बनवतात... आणि पुढच्या वेळेस ठेच लागण्या आधीच सावधही करतात! त्यावर योग्य फुंकर घालणारी व्यक्ती जेव्हा मिळेल तेव्हा त्या वाहू द्याव्यातच पण एरवी देखील एकांतात त्यांना आपल्यावर सत्ता गाजवू द्यावी. म्हणजे त्या दु:खाला दडपून टाकण्यात आपली शक्ती व्यर्थ जात नाही.. ते दु:ख अनुभवून त्याचा निचरा झाल्यावर मनाला थोपटत म्हणावे ''आल इज वेल!!''
   येत असेल कोणाची आठवण तर ती येऊ द्यावी... विराहामुळे नात्यांची खोली आणि गोडी दोन्ही वाढते!! नात्यांना तपासून पाहता येते... त्याचा आकार आणि व्याप्ती कळते.
   शेवटी काय, दु:खाची, काळजीची काजळी असणारच आहे... फक्त तिला आपले आयुष्य व्यापू द्यावे की ब्युटी स्पॉट प्रमाणे तिचे अस्तित्व मान्य करत बाळगावे ही निवड आपलीच असणार आहे!

- रसिका

जब मैने भरोसा रखा दुनियापर, पुरानी मान्यताओंका नकाब हटाकर,
समझ आया की इंसानियत है सबकी खरी जात और है मझहब भी...
आदर, प्रेम, सम्मान तो सब मैं है समान... फर्क हैं तो सिर्फ रेहेन सेहेन, रिवाज और आदर्शों में ..
और फिर अंजाने लोगोंमेंभी मैने महफ़ूज़ मेहेसुस किया...

- रसिका

प्रत्येकाचे 'अभिमान' आणि प्रत्येकाची 'तत्व'!
प्रत्येकाच्या अपेक्षा अन् प्रत्येकाचे 'स्वातंत्र्य'!
आपापले स्वातंत्र्य जपायचा आज प्रत्येकाचा प्रयत्न,
मी म्हणेन तस समोरच्याने वागावे हा मात्र प्रत्येकाचाच आग्रह (बर्‍याचदा हट्ट!) !
मैत्री, प्रेम, जिव्हाळ्याच्या नात्यांना होतोय का या 'स्पेस' चा जाच?
की अजुन पुरेसे शिकायचोय आपण व्यक्तिस्वातंत्र्याचे प्रॅक्टिकल?
की हा आहे पिढ्यांमधल्या वैचारीक अंतराचा मुद्दा?
माझ्यावर फक्त माझाच हक्क, मी माझा स्वतंत्र...
पण मग प्रेमाच्या ओलाव्यासाठी का आतून तुटतो इथे प्रत्येकजण?
अपेक्षाभंग इथे रोजचाच आणि प्रेमळ रुसव्या फुगव्यांची जागा केव्हाच घेतल्ये धुसफूस आणि चिडचिडीनं.......
मनामनातल्या या शीतयुद्धाला आस आहे सामंजस्याची...
धुमसणार्‍या मनांना ओढ आहे शीतल, आश्वासक उबा-याची.....

- रसिका